Może warto dziś – słuchając Słowa Pana zadać sobie pytania i odpowiedzieć na nie: Kim jestem? Czy kiedykolwiek odważyłem się stanąć przed Bogiem, spowiednikiem, kierownikiem duchowym, w „nagiej” prawdzie o sobie, bez masek
Zasadniczym obowiązkiem wynikającym z bycia uczniem Jezusa jest postawienie miłości Boga na pierwszym miejscu w swoim życiu, nawet ponad miłość do bliskich i do siebie samego. Nie oznacza to, że mam ich nie kochać,
Patrząc całkiem po ludzku na tę ewangeliczną sytuację – faktycznie Marta miała rację. Przyszedł gość i to taki Gość, więc trzeba przyjąć Go jak najlepiej. Dać coś do picia i do jedzenia, może jest głodny, zmęczony podróżą. Normalna postawa – tak przyjmujemy gości.
Czy jesteś gotowy się ubrudzić? Stracić czas, który miałbyś dla siebie? Wydać pieniądze, które się nie zwrócą?
Owce między wilkami, węże, skorpiony, przeciwnik. Chyba gorzej być nie może, sytuacja beznadziejna.
Odpowiedź na to pytanie Jezusa musi znaleźć każdy z nas.
Jako chrześcijanie, katolicy, osoby konsekrowane jesteśmy nieustannie wezwani do budowania jedności, do tego, aby łączyć, zamiast dzielić. Aby scalać to, co rozbite.
W dzień Pięćdziesiątnicy, jak Duch Święty zstąpił na uczniów, dał im taką odwagę i moc, że nie tylko otworzyli drzwi, ale też poszli tam, gdzie wcześniej nawet by nie pomyśleli…
Także nasza wrażliwość duchowa kształtuje się przez przebywanie w świętości, zgodnie z naszym staropolskim powiedzeniem – kto z kim przystaje, takim się staje.
Pewnego popołudnia miałam okazję przysłuchiwać się scenie rozgrywającej się w autobusie. Właściwie był to rodzaj słuchowiska w trzech aktach. Osobiście bardzo lubię słuchowiska, bo kształtują wyobraźnię, uczą myślenia i pozostawiają przestrzeń do interpretacji.
